شیراز یکی از قدیمی‌ترین و محبوب‌ترین مقصدهای گردشگری است. در جای‌جای این شهر بوی شعر و ادب مشام گردشگران را نوازش می‌کند. البته شاید در نگاه اول نام شیراز حافظیه را در ذهن‌ها تداعی می‌کند، ولی نباید از سعدیه، آرامگاه استاد بی‌بدیل سخن، در این شهر زیبا غافل شد.
معرفی آرامگاه سعدی
آرامگاه سعدی یکی از مشهورترین جاهای دیدنی شیراز به شمار می‌رود و همیشه مورد توجه ادب‌دوستان و اهالی شعر بوده است. حال و هوای خاص این مجموعه برای هر گردشگری جذابیت دارد و بنای منحصر‌به‌فرد آن با ترکیبی از معماری قدیم و جدید، ستون‌های افراشته و کاشی‌های لاجوردی، دل هر بیننده‌ای را می‌برد.
عکس از ویکی‌مدیا (عکاس: مصطفی معراجی)
این مکان که در زمان حیات محل زندگی سعدی بود، پس از مرگ وی تبدیل به مقبره او می‌شود. پس از فرازو‌نشیب در طول تاریخ، آرامگاه سعدی در نهایت به‌شکل امروزی آن می‌رسد، تصویری که پیشتر روی سکه‌های ۵۰ ریالی و بعدها روی اسکناس‌های ۱۰۰ هزار ریالی نقش بست.
آرامگاه سعدی کجاست؟
آرامگاه سعدی از مهم‌ترین دیدنی های استان فارس است که در شمال شرق شیراز و در دامنه کوه قرار دارد و در انتهای خیابان بوستان و کنار باغ دلگشا واقع شده است. برای دسترسی به آرامگاه سعدی می‌توانید از وسایل نقلیه عمومی یا خودروی شخصی استفاده کنید. اتوبوس‌های خطوط پایانه شهید دستغیب-بلوار نارنجستان و بلوار نارنجستان-پایانه نمازی در نزدیکی این مکان، ایستگاهی به نام سعدیه دارند. از این ایستگاه تا مقصد به اندکی پیاده‌روی نیاز است. نزدیک‌ترین ایستگاه مترو شیراز، ایستگاه ولیعصر است که از سعدیه چند کیلومتری فاصله دارد.
موقعیت آرامگاه سعدی روی نقشه
سعدی شیرازی کیست؟
مشرف (شرف) الدین مصلح شیرازی معروف به سعدی شیرازی، شاعر و نویسنده توانمند ایرانی قرن هفتم هجری قمری بوده است. در برخی مراجع تاریخ تولد سعدی سال ۵۸۵ هجری قمری آورده شده است و در برخی دیگر ۶۰۶. سال وفات سعدی را نیز در بیشتر مراجع ۶۹۱ هجری قمری ذکر کرده‌اند.
او در خانواده‌ای به دنیا آمد که همگی از علمای دینی بوده‌اند:
مرا معلم عشق تو شاعری آموخت همه قبیله من عالمان دین بودند
سعدی در شیراز زاده شد. وی کودکی بیش نبود که پدرش درگذشت و مادرش کازرونی بود. در دوران کودکی با علاقه زیاد به مکتب می‌رفت و مقدمات دانش را می‌آموخت. هنگام نوجوانی به پژوهش، دین و دانش علاقه فراوانی نشان داد. اوضاع نابسامان ایران در پایان دوران سلطان محمد خوارزمشاه و به ویژه حمله سلطان غیاث‌الدین خوارزمشاه، برادر جلال‌الدین خوارزمشاه به شیراز (در سال ۶۲۷ هجری قمری)، سعدی را که هوایی جز به‌دست‌آوردن دانش در سر نداشت، بر آن داشت تا شیراز را ترک کند.
سعدی جهانگردی خود را در سال ۱۱۲۶ میلادی آغاز کرد و به شهرهای مختلف خاور نزدیک و خاورمیانه، هندوستان، حبشه، مصر و شمال آفریقا سفر کرد. این جهانگردی به روایتی سی سال به طول انجامید. حکایت‌هایی که سعدی در گلستان و بوستان آورده است، نگرش و بینش او را نمایان می‌کند. وی در مدرسه نظامیه بغداد دانش‌آموخته بود و در آنجا حقوق و مستمری می‌دادند.
عکس از خبرگزاری برنا (عکاس: عباس امیری)
در سفرها نیز سختی بسیار کشید. او خود در گلستان گفته است که پایش برهنه بود و پاپوشی نداشت و دلتنگ به جامع کوفه درآمد و یکی را دید که پای نداشت؛ پس سپاس نعمت خدایی بداشت و بر بی‌کفشی صبر کرد. آن‌طور که از روایت بوستان برمی‌آید، وقتی در هند بود، سازکار بتی را کشف کرد و برهمنی را که در آنجا نهان بود، در چاله انداخت و کشت. وی در بوستان، این روش را در برابر همه فریبکاران توصیه کرده است. حکایات سعدی عموما پندآموز است. سعدی، ایمان را مایه تسلیت می‌دانست و راه التیام زخم‌های زندگی را محبت و دوستی قلمداد می‌کرد. علت عمر دراز سعدی نیز ایمان قوی او بود.
عکس از باشگاه خبرنگاران جوان (عکاس: الهه پورحسین)
روز سعدی
مرکز سعدی‌شناسی ايران از سال ۱۳۸۱ روز اول ارديبهشت ماه را روز سعدی اعلام کرد و در اول ارديبهشت ۱۳۸۹ و در اجلاس شاعران جهان در شیراز، نخستین روز ارديبهشت ماه از سوی نهادهای فرهنگی داخلی و خارجی به عنوان روز سعدی نام‌گذاری شده است.
عکس از باشگاه خبرنگاران جوان (عکاس: الهه پورحسین)
